خطرات سود مایع

خطرات سود مایع عبارت اند از:

1.تماس با چشم: این ماده بسیار خورنده است. سبب تحریکات شدید چشمی، زخم با تاول، متلاشی شدن چشم، زخم های شدید می شود و تاثیراتی که بر روی دید چشم دارد شبیه آب سیاه و آب مروارید است. در موارد شدید سبب تخریب بافت چشم و نا بینایی دائمی می شود.

2.تماس با پوست: این ماده شدیدا خورنده است و می تواند سبب سوختگی شدید و عمیق و زخم های ماندگار در پوست شود. این ماده می تواند تا لایه های عمقی پوست نفوذ کند و سبب آسیب آن شود. میزان و شدت صدمات آن بستگی به غلظت و مدت زمان تماس دارد.

3.بلعیدن و خوردن: خوردن این ماده ممکن است سبب آسیب جدی و دائمی به دستگاه هاضمه و گوارش گردد و دستگاه هاضمه را نیز سوراخ کند. خوردن این ماده ، سوختگی های شدید بافت دستگاه گوارشی ، دردهای شدید ، سوختن دهان ، گلو ، استفراغ ، تهوع و اسهال را به همراه دارد. اثرات مزمن آن ممکن است 12-48 سال بعد از وقوع حادثه ظاهر گردد. در حیوانات و انسان موارد مرگ گزارش شده است.

4.تنفس: استنشاق این ماده ممکن است سبب تحریک شدید دستگاه تنفسی و حتی ورم ریه و ایجاد زخم در این ناحیه و دشواری تنفس شود.

5.حریق: نمی سوزد.

پیشگیری از خطرات سود مایع:

1.تماس با پوست : جهت جلوگیری از تماس با سود سوزآور از دستکش، لباس و کفش مقاوم در برابر مواد شیمیایی استفاده شود.

2.تماس با چشم : از عینک های مخصوص مواد شیمیایی و محافظ صورت استفاده شود.

3.تماس شغلی : دستکش ، لباس و کفش مقاوم در برابر مواد شیمیایی . دوش و چشم شور ایمنی در محیط های کار با این ماده الزامی است.

4.تماس تنفسی : از ماسک های مناسب استفاده شود.

کمک های اولیه سود مایع:

1.تماس چشمی: سریعا چشم ها را با آب ولرم به مدت 60 دقیقه شستشو دهید تا آلودگی برطرف شود. پلک ها در مدت زمان شستشو باز نگه داشته شود و از مالیدن چشم اجتناب شود. محلول اسید استیک دو درصد توصیه شده است ولی تاثیر شستن با آب فراوان بیشتر می باشد. سریعا به پزشک مراجعه شود.

2.تماس با پوست: در حالیکه لباس و کفش آلوده را از بدن خارج می کنید سریعا موضع آلوده را با آب ولرم به مدت 60 دقیقه شستشو دهید تا آلودگی برطرف شود. سریعا به پزشک مراجعه فرمایید.

3.بلعیدن و خوردن: هرگز به فردی که بیهوش است چیزی نخورانید . در صورت هوشیاری فرد دهان وی را با آب تمیز شستشو داده و فرد را وادار به استفراغ نکنید. به فرد هوشیار 240 تا 300 میلی متر آب بخورانید. در صورت امکان ، پس از خوردن آب به فرد شیر دهید. اگر استفراغ به صورت طبیعی اتفاق افتاد دوباره به فرد آب بخورانید. سریعا به پزشک مراجعه کنید.

4.تنفس: منبع مولد آلودگی را برطرف کرده و فرد را به هوای آزاد ببرید . اگر تنفس فرد دچار اشکال شده بود به وی ماسک اکسیژن وصل کنید. سریعا به پزشک مراجعه شود.

انبارش سود مایع

در محیط دور از مواد ناسازگار ، اسیدهای قوی ، فلزات ، مایعات آتش گیر و مواد آلی هالوژنه که مجهز به دستگاه تهویه مناسب باشد ، انبار شوند. همچنین سود سوزآور در مخازن فلزی و یا ظرف های پلاستیکی مناسب و مقاوم و در دمای پایین و دور از مواد ناسازگار با این ماده نگهداری و انبارش شوند.

تاریخچه سود مایع

سود مایع چیست؟ اگر چه شیمیدانان از زمانی قبل احتمال داده بودند که خاک های قلیایی، اکسید فلزهایی باشند، با این حال، طبیعت سود و پتاس، تا اوایل قرن 19 مورد بررسی قرار نگرفته بود. حتی لاووازیه، در این مورد نظر مشخصی نداشت او نمی دانست که جز اصلی سود و پتاس چیست و حدس می زد که ازت، یکی از اجزای تشکیل دهنده این مواد است.

به نظر می رسد که این اشتباه از شباهت میان نمک های سدیم و پتاسیم با نمک های آمونیوم مایه گرفته است. امتیاز تعیین این اجزا، ازآن همفری دیوی دانشمند انگلیسی است.

ابتدا ناکامی عرصه را بر او تنگ کرده بود، به این معنی که نمی توانست به کمک یک پیل گالوانیک، از سود و پتاس، فلز استخراج کند. به زودی وی به خطای خودش پی برد و فهمید که با بکار بردن محلول آبی اشباع شده، وجود آب مانع از تجزیه نمک ها می شود. در اکتبر 1807، دیوی تصمیم گرفت که پتاس بی آب را ذوب کند و به محض اینکه با این مذاب، الکترولیز را شروع کرد، دانه های کوچک مشابه به جیوه و دارای جلای فلزی، در روی قطب منفی که در ماده مذاب قرار داشت، ظاهر شدند.

برخی از دانه ها، فورا به حالت انفجاری سوختند و شعله درخشانی پدید آوردند، در حالیکه بقیه آنها آتش نگرفتند، بلکه کدر شدند و با قشر نازک سفیدی پوشیده شدند. دیوی از تجزیه های متعددی که در این زمینه انجام داد، نتیجه گرفت که آن دانه همان ماده ای است که وی در جستجویش است و این ماده هیدروکسید پتاسیم یا پتاس است که شدیدا قابل اشتعال می باشد. دیوی، فلز بدست آمده از الکترولیز را به دقت مورد بررسی قرار داد و متوجه شد که وقتی با آب ترکیب می شود، شعله حاصل از واکنش ناشی از سوختن، هیدروژن آزاد شده از آب است. وقتی دیوی بر روی فلز پتاسیم تهیه شده از هیدروکسید پتاسیم، بررسی های لازم را انجام داد، به فکر جستجو در هیدروکسید سدیم افتاد و با بکار بستن همان روش قبلی، موفق به جدا کردن فلز قلیایی دیگر یعنی سدیم شد.